Marianne liet weten dat ze ons tegen half elf zou kunnen ontmoeten in Zülpich, zij was op weg van Frankrijk naar Nederland en wilde wel even omrijden om ons te zien en wij haar, voordat ze een maand naar IJsland zou vertrekken.
We hadden een super grote kamer met een bedbank, dus Marianne bleef op de kamer slapen en zo konden we onze verhalen aan elkaar kwijt.
's Morgens gezellig ontbeten een broodje gekocht en toen weer ieder zijn eigen weg.
Moderne kerk
Uiteraard ook veel Mariabeeldjes en deze geflankeerd met balkonnetje en geraniums.
Afscheidsgroet vanuit Duitsland
Weer onderweg
We moesten even zoeken om op de juiste weg te komen, mooie landweggetjes en ook hier het gewas nog op de velden.
Zülpich een oude vestingstad, lag ook hoog en we moesten dus klimmen.
Volgens de beschrijving uit het boekje ontstond Zülpich vanuit de versterkte post Tolbiacum aan de Romeinse weg van Trier naar Keulen. Met zijn vier poorten, stukken stadsmuur en de Kurkölnische Burg heeft Zülpich nog iets van zijn Middeleeuwse cachet bewaard.
De slag bij Zülpich
Bij Zülpich vond in het jaar 496 de Slag bij Zülpich plaats. Het verhaal gaat, dat de nog heidense Frankische koning Chlodevech I, die getrouwd was met de later heilig verklaarde Chlotilde, toen hij het onderspit dreigde te delven tegen de Alamannen, beloofde hij dat hij zich tot christen zou bekeren als de god van de christenen hem zou redden van het gevaar. Nauwelijks had hij deze belofte gedaan, of zijn kansen keerden en de vijand werd verslagen. Met Kerstmis liet hij zich van dat jaar door bisschop Remegius dopen. Een groot deel van zijn hofhouding volgde zijn voorbeeld, ook de meeste van zijn onderdanen gingen naderhand tot het christendom over.
De bekering van Chlodovech (Chlovis) had grote betekenis voor de Europese geschiedenis: hij sloeg zo een brug tussen de Franken en de al eerder bekeerde Galloromeinen. Daardoor kon hij zijn enorme veroveringen consolideren en legde hij de basis voor het Frankische Rijk, dat onder Karel de Grote met grofweg het huidige Frankrijk, Duitsland, de Benelux en de noordelijke helft van Italië zijn grootste omvang zou bereiken.
Vandaag de overgang van Oerdal naar Rijndal, prachtige binnendoor weggetjes, soms wel om, maar beter dan langs de hoofdroute, je moest wel een fiets hebben die de grindpaden en slechte wegen aan kunnen, vorig jaar naar Santiago toch minder slechte en half verharde wegen tegengekomen. De Duitse familie, die met de fiets op weg was naar Nederland vertelden ons dat de Rijnroute slecht was. Heel druk, smalle wegen en af en toe ook veel stank van de snelweg. Uitzicht over de Rijn was wel prachtig.
Wj gaven aan dat we vandaag naar Remagen zouden rijden en dan de boot naar Bingen. Dan konden we een dag uitrusten en de Rijnoever vanaf het water bewonderen.
We hadden vandaag een rustdag, dus niet te veel kilometers wel een stukje verder maar heel rustig rijden, foto's maken en van de omgeving genieten. Was maar goed ook dat we die keuze gemaakt hadden, want er zat niet veel power in vandaag. We hadden het routeboekje niet meer zo strikt gevolgd, maar reden op de bordjes die naar Euskirchen wezen, maar dan moet je ze ook allemaal zien en ook goed lezen, want soms wezen de bordjes de andere kant uit, en goed kijken, want de pijl op het bordje wees juist de andere kant op. Bij ons staat het bordje in de rijrichting hier dus niet altijd.
Gelukkig weer veel aardige mensen tegen gekomen die ons de juiste weg wezen.
In Euskirchen word je helemaal binnendoor via de parken, bruggetjes en stille wijken heen gestuurd om in het centrum te komen. Is aan te bevelen. Dat hebben ze mooi gemaakt voor de fietsers.
Ook hier weer snel contact met de mensen, een mannetje begon een heel verhaal. Hij was zelf op de fiets en met zijn 77 jaar, wat je hem niet zou geven, had hij in dit heuvellandschap besloten om met een electrische fiets te rijden. Vroeger had hij samen ook met zijn vrouw veel gefietst, nu kon zijn vrouw niet meer. Of wij voor hem ook een kaarsje in Rome, bij die uit Duitsland komt, wilden branden.
Omderweg naar Meckenheim ter hoogte van Miel kwamen we een rijtuig tegen.
De wind werd sterker, maar door de zon en de hoge temperatuur was dat juist wel lekker.
Gestaag doorgereden, langs waterloopjes, door dorpjes en toch ook wel stevig klimmen en dalen af en toe.
Langs kapitale gebouwen,
Oud stationnetje
Meer en meer verlieten we het open landschap en gingen door uitgestrekte bossen, heerlijk in de schaduw. Daar kwamen we een geel huisje tegen.
Een Roodkapjehuisje. Een of andere keurvorst had daar zijn jachtgebied en er een rusthuisje neer laten zetten. Nu is het mooi gerestaureerd.
Of in een weiland een soort gasopslag.
Uiteindelijk om een uur of half drie kwamen we bij de Rijn aan, wat een prachtig gezicht.
Net voor Remagen langs de Apollinarischekirche, bedevaartskerk.
In een crypte wordt het hoofd van de Sint Apolilinaris, eerste bisschop van Ravenna, bewaard. Volgens de legende wilde de Keulse aartsbisschop Reinald van Dassel het hoofd in 1164 uit Milaan meenemen naar Keulen, samen met de relikwieen van de heilige drie koningen. Ter hoogte van Remagen gekomen kon zijn schip op miraculeuze wijze niet verder varen. Pas toen men op bevel van een engel het hoofd in de St. Maartenskerk in Remagen achterliet, kon het schip weer verder varen. De kerk werd daarop aan St. Apollinaris gewijd. In de 19e eeuw werd deze kerk vervangen door de huidige.
In Remagen vierden we het feit dat we er toch redelijk snel waren gekomen. Ongeveer 60 km. Een groot glas Duits bier ging er wel in. Van hieruit zouden we de boot naar Bingen nemen. We zagen uit naar de rust. Voor alle zekerheid nog even informeren hoe laat de boort zou gaan, zodat we morgenochtend op tijd komden vertrekken. Het hotel al min of meer uitgezocht. Helaas het feest ging niet door, want er ging geen boot van Remagen naar Bingen. Soms wel, maar dan met een vrachtboot. Dus dat klopt niet helemaal meer volgens de beschrijving. Wel vanaf Koblenz is dat mogelijk, als er geen stremming is. Dat moesten we dan telefonisch navragen.
Helaas moesten we nu nog verder, hoe dichter bij Koblenz hoe beter het voor de volgende dag was, want dan willen we toch echt met de boot.
Het bier zat in de benen, dus het fietsen ging rustig, tot na een kwartier. Tegen de wind in haalde we wel weer de 23 km per uur.
Onderweg nog een broodje en wat drinken.
De weg was redelijk breed, lang niet zo smal als de Duitse familie had verteld, want de paden langs de Roer zijn smaller, lastiger te fietsen en nog veel drukker dan hier. Wel is de weg en het spoor lastig, geluid, maar ook de lucht is niet aangenaam.
In Andernach gestopt, toch weer 82 km gereden. Om 6 uur een douche en daarna lekker eten.
Ook dit is weer een oude vesting stad. Een deel van de muur zelfs uit de Romeinse tijd. Het grootste deel van de muur, stadpoort dateert uit ca. 1200
met vulkanische activiteiten. Er is een gijser in dit plaatsje aanwezig. De Andernacher geiser - de hoogste koudwater geiser ter wereld. Hij spuit ongeveer elke 2 uur tot 60 hoog. De stuwende kracht is niet stoom, zoals bij warmwatergeisers, maar koolzuurgas.
Location:Andernach
Geen opmerkingen:
Een reactie posten