10 augustus, dag 22, Coviliáo - Póggio alla Croce

Kon geen pap meer zeggen gisterenavond, we kwamen bijna vallend boven en het enige wat we wilden was drinken en wat eten. Onderweg bij een adres waar we geen Bed en Breakfast konden krijgen, omdat de mevrouw er die dag geen zin in had, was wel zo aardig om te bellen naar het Hotel op de bergpas, waar we uiteindelijk aan zouden kunnen komen. We waren op een punt gekomen in de beleving, dat een plaats in de bossen langs de weg ook wel een redelijk alternatief was om de nacht door te brengen, onderweg zouden we dan wel ergens wat kunnen eten, maar gelukkig was dat niet nodig, alleen moesten we er nog wel komen.
Hoe is het gegaan vandaag, nu ik dit schrijf is het al weer de dag van morgen half zes want elk half uur werd ik wakker door het luiden van de kerkklok, die bijna naast het slaapkamerraam stond.
Ochtend in Cociliáo, begon prachtig. Lekker windje, koel met bewolking, belooft een prachtige dag te worden. We moeten er vroeg uit, want de aardige mevrouw moet naar het ziekenhuis voor een mamagrafie.
Voor ons geen probleem, want dan kunnen we vroeg, mogelijk zelfs al koffie drinken in Florence. Volgens de locale bevolking is het nu een klein stukje klimmen en dan alsmaar afdalen. Totaal aantal kilometers vanaf hier 45.
Eerst klimmen, dat werkt nog niet als je niet warm bent, maar gaandeweg werd de weg gemakkelijker en gingen we naar beneden. De route gaf op een gegeven moment links aan, via een kleiner weggetje, meer landschappelijk, mooier, maar ook zwaarder. We zijn trouw aan de beschrijving zolang het klopt en we er uit kunnen komen, vertrouwen erop dat de schrijver zijn bedoelingen hier mee heeft, mooi landschappelijk en rustiger. Rustiger zeker niet, want we gingen naar Panne, zei ons niets, maar in Panne begrepen we waarom er toch veel vrachtauto's op de weg waren. De weg slecht met veel scheuren. Daar is een fabriek die aqua ( water) in flessen stopt en het over de hele wereld vanuit daar verstuurd.




In de bocht naar beneden, naar het dorp, ik moet er niet aan denken dit elke dag omhoog te moeten. Afdaling is meer dan 15%. omhoog dus behoorlijk zwaar.

Gordijntjes voor de ramen en daarvoor luiken die je kan verstellen


Hier zie je nog net een mannetje terug lopen, die het vuil in de vuilniscontainer langs de weg heeft gegooid. Dat kom je hier veel tegen. De mensen hebben geen huisvuil in huis of kleine hoeveelheden. Is landschappelijk gezien lelijk, al die containers langs de weg, vooral in steden zijn het er veel. Ondergronds zou mooier zijn.

Oude spoorweghuizen, nu niet meer in gebruik en vervallen, maar wel allemaal rood geschilderd.

Stapels kratten bij de waterfabriek in Panne. De route is toch weer anders gegaan dan de borden aanwezen, waardoor het wederom afdalen en klimmen is geworden.











Na het koffie drinken waren we de weg kwijt. Gevraagd aan deze aardige mannetjes, die wisten ook niet helemaal zeker en vroegen het weer aan de dame in de auto, er kwam er nog een bij en voordat je het wist een heel opstootje. De route opgereden wat volgens de gegevens de goede moest zijn, maar we kwamen uit op een grote weg en moesten in tegengestelde richting langs deze weg, dat kon niet goed zijn. De GPS gaf aan dat je er zo zou kunnen komen, maar ook anders. Uiteindelijk kwamen we weer op dit punt uit. Een ander persoon gevraagd en die wees ons twee kanten op en keek heel bedenkelijk. We besloten om dan maar de weg die rechtstreeks naar Firenze te nemen of je nu door de hond of de kat gebeten wordt het maakt niet uit, we moeten toch over de weg waar al het locale verkeer gaat, dan maar rustig en goed rechts rijden. Ook deze route was druk bereden en had veel klimmetjes van 10 en 13 % over soms meer dan 1 km, dat was weer afzien, terwijl we verwacht hadden dat het op een gegeven moment alleen maar omlaag zou gaan.

Onderweg ging het niet meer, bleef maar omhoog gaan, gestopt bij een oprit, waar je met moeite recht kon blijven staan, uithijgen boven de fiets en uiteraard van het huis waar wel hele mooie schaduw hing wat foto's gemaakt, heb ik toch nog iets positiefs over van deze helse tocht.


Om 13:00 uur kwamen we na 55 km aan in Florence. Maar wat een drukte daar, veel eenrichtingsverkeer en goed opletten. In het centrum eindelijk aangekomen, met de fiets aan de hand langs de monumenten. Op zoek naar de oude plekjes van 30 jaar geleden. Niet meer te vinden, veel meer souvenierswinkels, goud en sieraden, tasjes, riemen, lederwaren enz.
Op de Ponte Vecchio geen koffie tentje meer, wel op de hoek er tegenover. Het kerkhof boven op de berg wel gezien niet bereikt. De te steile trappen die we moesten gaan met de zware fietsen was niet te doen, dus terug en heerlijk afgekoeld in een aircobar, daar van een sorbet en tonic genoten.
Om half vier vertrokken naar de volgende bestemming, veel te laat natuurlijk, want dan moet je nog ergens komen, duurt altijd wel een uur dit keer zou het iets langer duren voordat we de stad en de rustige plaatsjes gevonden hebben, zo'n 2 uur, dan is het al zes uur, zit het tegen dan wordt het bijna avondwerk. Goed we wilden verder en niet in de stank, hitte en drukte van de stad blijven.

We hadden, na de zware ervaringen van gisteren besloten om niet via Verona, maar via Assisi te gaan. De lichtere route, we hebben het klimmen wel gehad. Je kruipt omhoog. Het is nog erger dan lopen, je voelt je trappers, je benen je kuiten, voeten en het kraken van de ketting is te horen, maar hij houdt het, niet forceren niet sneller willen, de druk erop houden en vooral volhouden, dan kom je verder dan met lopen. En het lukt, het ritme wordt een gewoonte. Het werd later en later, eigenlijk moesten we stoppen en gaan eten, maar je moest nog minstens 10 km, voordat je de plaats bereikt nad. Wat we toen nog niet wisten was dat deze plaats boven op de berg lag. Het werd wat licht in mijn hoofd, mijn benen trilden, het zweet droop van rug, hoofd en benen, mijn armen waren glimmend glad. In een trans was ik op een gegeven moment aan het trappen, ik merkte dat mijn trappers draaiden, maar wist niet meer dat ik dat deed, mijn benen draaiden maar, voelde de kracht niet meer, licht in mijn hoofd, lege maag, vooral dat laatste dat lege gevoel, waar haal je de kracht nog vandaan. Als ik nu sta val ik om, doorgaan dus. Uiteindelijk toch moeten stoppen en snel de reservevoorraad aangebroken, energierepen en glucose. Tjonge daar knap je van op zeker in combinatie met Iimonade en water. Het ging weer en we konden de laatste drie km vol maken. De gedachte dat we het zouden gaan halen, dat we niet meer naar een hotel hoefden te zoeken, omdat het beneden al telefonisch was besproken door de mevrouw Christine van de Bed en Breakfast, die er vandaag geen zin in had (me dispiace), maakte dat we de moed en kracht vonden om door te gaan. Was dat niet het geval dan had ik gestopt en was zelfs bereid om in het bos te overnachten en daar een potje te koken.
We moesten toch weer heel wat stukken klimmen van 10 en 13 % over meer dan 2 en soms wel 5 km. Laagste verzet was net te doen. Een bed en breakfast agriturismo, maar dan hadden we nog 2 km omhoog moeten klimmen op een weg met 13 of meer percentage, de vraag was of het dan nog wel open was, dus zijn we terug gegaan. Later nog een bed en breakfasttegen gekomen, maar helaas die had er geen zin in, gelukkig heeft ze wel gebeld en hierdoor konden we het vol houden. Om half acht kwamen we boven uitgeput aan. Niet gedouched gelijk aan de bar een flinke bier gedronken en in het restaurant met onze zweetkleren gaan eten. Aardige mensen zo behulpzaam, internet werd geregeld, goede verzorging, mooi uitzicht over het dal naar Florence. De zon ging langzaam onder achter de bergrand. De lichten in Firenze begonnen op te lichten. De volgende ochtend kregen we pruimen mee en tomaten uit eigen tuin. Erg aardig.

De bergen kleurden van rood naar zwart, de lucht veranderde snel van geel naar donker rood, die ene donkere wolk met een rode rand bleef boven het glooiend landschap gevormd door olijfboomgaarden wijngaarden en fruit hangen
De cypressen staken hun kop fier omhoog en accentueerden de wegen die zich slingerend door het lanscap kronkelden.
Een klein lichtje kwam langzaam omhoog. De randen van de bergen zagen er door de boomtoppen gerafeld uit, de diepte intens en dan te bedenken dat we dat omhoog waren gekomen. Niet te geloven, alleen de zweetplekken op ons shirt en de roodbruine kleur van onze gezichten verraadden dat het wel waar was, mamamia.

Location:Ristorante Becattini, Póggio alla