In Stuben kwamen vroeger, toen er nog echte pelgrims waren die de St. Jacob weg volgden vanuit Oostenrijk, daar op krachten. Volgens het boekje van Reitsma is Stuben uit het woord Stube (kamer) gekomen. Wij zijn er niet op krachten gekomen, de hele nacht gedraaid en ons zorgen gemaakt over de overtocht, we keken op tegen de hoogte en de vele bochten.
Maar toen we eenmaal onderweg waren bleek het alleszins mee te vallen, 6 haarspeldbochten en daarna een lang stuk weg, langzaam omhoog met 6 flauwe bochten, dit hadden we wel vaker gedaan. De fietsen hielden het, het was vroeg en er was weinig verkeer, aangename temperatuur, in T-shirt de berg over.
Laagste verzet, gemiddelde van 6,5 km de berg op. Gelukkig het verzet van Alie aangepast, niet haar tegenzin, maar het verzet van haar fiets, waardoor ze lichter kon trappen.
Al enkele dagen maakte ik mij zorgen over mijn linker knie, de laatste dagen ging het steeds beter, zoals verwacht voelde ik bergopwaarts niets, waar ik last van had waren mijn kuiten en hielen, de achillespees protesteerde, niet ernstig, maar opvallend. Het hijgen kunnen voorkomen door een goed ritme te pakken. De wond van de hondenbeet is bijna geheel hersteld, rondom de diepe beet nog wat drukpijn, maar geen verkleuring. Een aantal jaren geleden een tetanusprik gekregen en die werken wel een paar jaar, dus die zorg was er niet. Zou het dan toch gekomen kunnen zijn door de verkeerde beweging die ik een week voor mijn vertrek op school bij het verplaatsen van een bank heb gemaakt. Mijn voet bleef toen staan en ik voelde dat ik iets van binnen forceerde, lopen ging daarna moeilijk, maar na een week was het ook weer weg, dus je denkt, over en niet zeuren. Zo denkende en kijkend kwamen verschillende gedachten weer boven. De omgeving nam mij in zich op en vergat alles, stil staan om vast te leggen om later na te genieten, tja dan liep ik toch weer achter.
Alie had er ook tegenop gezien en was bang dat ze haar knieën zou forceren. De hele nacht had ze ze gevoeld en dus deed ze uit voorzorg maar de elastieken kousen om haar knieën. Ze hielden het gelukkig goed en later toen het warmer werd maar afgedaan.
De weg omhoog was dus lichter dan verwacht. Het steile stuk en de tunnel met halve overkapping, die wij vanuit het dorp zagen, was de weg naar Lech, die wel veel hoger ging en er steiler uitzag.
Zie foto's van gisteren. Links gaat naar Lech en rechts naar de Arlbergpas.
De top was uiteraard na inspanning redelijk snel bereikt, daar wat advies gekregen van een Oostenrijker die de weg omgekeerd reed, vooral niet de grote weg nemen, bij St. Moritz de Zwitserse kant kiezen, de weg is prima aangegeven, pas vernieuwd en prima asfalt, je gaat voornamelijk bergafwaarts tot aan St. Martina, daarna elf bochten en je bent er bijna.
Het klonk te mooi om waar te zijn, maar het was waar, wat vergeet je de inspanningen snel als het vanzelf gaat, alsof je een electrische fiets hebt, zo soepel ging het, heerlijk, ik kan genieten van afdalingen, ik hou van snelheid, 62 gaf de teller aan, kon nog wel harder, maar waarom, het ging zonder inspanning.
Op de pas wat souveniers gekocht, doe ik nooit, maar het leek mij nu leuk om een belletje achter op de fiets te binden, om het berggevoel en de weidedieren even in gedachten te houden.
Kijken hoe Alie reageert als haar fiets opeens een belletje laat horen, helaas zag ze het toen ik het erom deed.
Gelukkig St. Christoph goed gepasseerd en geen Hospitz nodig. St. Christoph dankt zijn naam aan het gelijknamige Hospitz dat in 1386 werd gesticht. Het brandde in 1957 af en werd als hotel herbouwd, het grote beeld van St. Christoffel moest men vervangen.
Heerlijk hard ging het. Af en toe door een half open tunnel, met heerlijk zonlicht, ondanks de zon, toch veel wind en behoorlijk koud, gelukkig de jacks aangedaan, want je voelde het goed bij het afdalen. De wind suisde om onze oren.
Knijpen of......
Zoeffff........
St. Anton am Arlberg, wat een drukte.
Snel doorrijden.
Genieten van het landschap.
Dorp na dorp, kerk na kerk, wat ging het hard. Om 10 uur al meer dan 30 km. Koffie drinken, maar alles was nog dicht en ging pas open om elf uur. Niet alle dorpjes in om te zoeken. Gewoon afdalen en als we een restaurant open zien dan duiken we erin.
Of toch maar even stil staan om van het uitzicht te genieten.
Wachten voor de stoplichten.
Trein en spoorbrug vastleggen, moest ik wel een uur wachten op de trein, nee grapje, had gewoon geluk.
Bijzondere bruggetjes vastleggen, op de fiets doe je dat toch gemakkelijker dan met de auto of in de bus.
Om 13:00 uur pauze op een stil plekje bij het stuwmeertje. Inmiddels al 57 km afgelegd. Blijkbaar de plek van een zwerver. De parasol en een matje lagen klaar. Het vuil van lege flesjes en blikjes was netjes in emmers gedaan.
Weer op weg en genieten van de alpenweiden met de vele bloemen.
Was weer langzaam omhoog aan het gaan, met steile klimmetjes, de temperatuur was gestegen naar 28 graden. De warmte is meer een probleem dan het klimmen.
Bij een oud kerkje in Tschupbach een paar leuke plaatjes geschoten. Staan we er zo maar samen op.
Van alle kanten vastgelegd.
Stein voorbij, Pfunds voorbij.
Dan de weg over de grens met Zwitserland richting St. Moritz en weer een kadootje. Een oude brug, die niet meer gebruikt wordt met interessante afbeeldingen en ijzerwerk.
De brug wordt zo te zien nu gebruikt voor extreme sporten zoals abseilen e.d.
Om half vier na de eerst donderslagen het stadje St. Martina binnen gereden en een overnachting gevonden. Morgen de laatste klim naar Reschen en dan zitten we van Zwitserland door Oostenrijk in Italië.
Location:St. Martina, Zwitserland
goed te lezen dat het fietsen jullie redelijk makkelij af gaat
BeantwoordenVerwijderenen dat ook je knie weer meewerkt.
gr.peter