We zaten in een prachtige locatie, halvloer van marmer, trappen, lift, kamer helemaal ingericht met hout van een kleur, bed, kasten vloer. Hele grote kamer met plafond tot het schuine dak met originele balken, mooie douche, keuken en slaapkamer, grote tv. waarop we de Olympische spelen konden zien. Ankie van Grunsveen o.a.
Het eten was matig, een pizza. Wel lekkere koffie en om half zeven moesten we vertrekken, dus tijd genoeg om de blogspot te maken.
De ochtend was prachtig met de optrekkende mist.
Uitzicht vanuit de kamer.
En uitzicht vanuit het dorp, we konden toch pas ontbijten om kwart over acht.
Zwitserse trots op hun land en steden, de wapens van de verschillende steden.
Fraaie uitbouwtjes.
Gaf de sfeer wel weer "piz" voor regen de wolken en de bergen.
De bus laat duidelijk zien welke mogelijkheden er zijn voor als je niet al te zwaar wil klimmen, afdalen geen kunst, dus met de bus omhoog en dan langzaam naar beneden of over de pas. Wij doen het anders, of beter gezegd wij zijn gezegend dat we het anders kunnen. We kwamen een Duits echtpaar tegen op onze klim naar de top en bovenop de top vertelden zij ons dat zij samen op weg waren naar het meer van Bergamo, waar wij ook komen, maar 2 weken hebben ze en niet alle twee konden ze niet even goed fietsen, dus ging de vrouw op een electrisch aangedreven fiets, merk vergeten, die ook oplaadde als je even boven de 20 km kwam, bij het afdalen krijg je dus extra energie, want dan haal je wel meer dan 25 km per uur. Nu konden ze samen vanuit Neurenberg door de bergen naar Italië. Verstandig, zo kwamen we elkaar regelmatig tegen en hadden heerlijke verhalen over het reizen. Op een gegeven moment ging de man een bloemetje plukken en Alie riep "ja dass ist Liebe". Even later vertelde hij dat het hun 30e huwelijksdag was en dat hij het dus niet elke dag deed. Leuk zulke ontmoetingen.
Daarover later meer.
Nu ik dit schrijf zitten we om de sfeer even neer te zetten, op ons terras van 8 bij 10, met uitzicht over het dal, de temperatuur is net boven de 20 graden met een zacht briesje vanuit de bergen. Langzaam gaat de zon onder en dan is het opeens donker, de lichten in het dal en op de bergen geven een feestelijk uiterlijk en dan heb ik het niet eens over het heerlijke eten in Merano. Een wijntje gekocht in de supermarkt en we zitten na te genieten van de dag, inmiddels is de tijd opgelopen tot 10 uur.
Heerlijk. De koffie van de ochtend op het terras in Reschen nog niet eens besproken.
Ook dat was een feest. Wat een toeval dat we dat prachtige terras met uitzicht over het meer vonden. Een adres om nooit meer te vergeten en gewoon een aantal dagen te gaan zitten, bootje varen fietsen, wandelen en genieten van de overheerlijke koffie met apfelstrudel en ijs. Wat een romantisch plekje. In de tuin was het lente, want nu bloeide daar de clematis. De eigenaar heeft veel werk gestoken in het inrichten van de tuin, de muurtjes, de afrastering, de aanlegsteiger en meer en de terrasjes op verschillende hoogtes.
De tekst op het bordje zegt genoeg. Duits sprekend en Italiaans aanvoelend.
Diep het dal in bij de klim omhoog van waar we vandaan kwamen, wat ga je toch snel omhoog, de kilometerteller gaf 7 km per uur aan, best snel, de weg was minder zwaar, maar niettemin behoorlijk zweten. Net niet hijgen, nog gewoon kunnen praten, dat is het juiste tempo, nog een tandje over op mijn verzet.
Alie had gisteren last van haar knieën en er toen een elastieken kous omgedaan. Vannacht had ze nog last en vandaag dus ook bij haar de tape onder de knie gebonden, werkte perfekt geen centje pijn meer.
De tocht omhoog was zwaar, maar lang niet zo waar als de dag ervoor vanuit Bludenz. Was goed dat we die dag in St. Martina waren gestopt en niet nog eens aan het einde van de dag deze elf haarspeldbochten hadden genomen, nu waren we fris en binnen drie kwartier waren we boven. Onderweg zagen we een eekhoorn de weg over racen, want iedere keer kwamen er auto's aan. 6 km klimmen met soms 10% steile helling.
Daar bovenop nog wat foto's van elkaar genomen.
De afdaling was stevig, we gingen keihard en het was in deze vroege ochtendnevel nog koud, dus jacks aan.
Wat we toen nog niet goed wisten was dat we vanaf nu eigenlijk alleen maar omlaag zouden gaan en een klein stukje omhoog bij de Rechenpas, maar dat was het dan wel, daarna 87 km omlaag met soms 10% daling of een korte klim. Eerst wind mee, later wind tegen. De weg was super goed aangegeven, je had het boekje niet nodig, asfalt en een enkel stukje grindpad. Je kan je voorstellen dat we soms wel boven de 30 km per uur naar beneden vielen.
Langs heel veel fruitboomgaarden, oude waalwegen, leuke dorpjes, grasvelden, Middeleeuwse steden met oude muren of kerkjes, kapelletjes, oude burchten en meer.
Een zegen om hier te mogen fietsen, geen autoverkeer, geen brommers, wel langzame fietsers en wandelaars, maar wij hadden onze koeienbelletjes nog en tringelden zo langs iedereen heen.
Dit is totaal anders dan naar Compostella, daar zat je veel meer op hele stille binnenwegen, waar je soms uren helemaal niemand tegen kwam, je kwam nu veel meer mensen tegen en zat uitsluitend op fietspaden.
We ontmoeten ook veel meer mensen, hebben veel meer gesprekken.
Zo kwamen we een Belgische man tegen alleen op de fiets en hij was het wel een beetje zat, begon al tegen de bomen te praten vertelde hij en was blij eindelijk eens een paar mensen te vinden die zijn taal spraken. Mag ik erbij komen zitten? Hij zei het op zijn Belgisch, bezwaar als ik aan kom zitten... of zo. Leuke taal toch.
Mag ik erbij komenzitten is zo onderdanig, bezwaar.....ik wil,, maar als jij het niet wil ook goed...... Aan komen zitten, niet aanschuiven, aankomen zitten er blijft dus afstand.... Mooie taal, veel genunanceerder dan bij ons, erbij is al zo direkt......
De verhalen kwamen vanzelf, hij overnachtte alleen in een tentje, noemt het geen tent, dus het zal wel primitief zijn, dat was het ook. Soms sliep hij onder een afdak, onder een stuk zeil of in de open lucht, een hok, een sportkantine, en vannacht dom.....onder een stapel hout, maar het ging regenen en dus is heel veel nat geworden.
De fiets ook een verhaal apart. De as gebroken en als hij omhoog ging dan de remblokken los, want anders ging het te zwaar, bij het aanzetten zag en hoorde je het wiel heen en weer gaan en aanlopen. Mijn hemel en dan nog helemaal naar Assisi, en daar moet hij voor woensdag zijn, want zijn vrouw komt hem daar ophalen. Hij fietst op een dag 120 of meer kilometers: "van licht tot einde licht," zoals hij het noemt.
Via de Ardennen, Moesel naar Rijn naar de route die wij ook volgen. Ardennen, nou dan heb je er al wat op zitten, aantal dagen 6, vanuit St. Nikolaas, wij hebben er nu 15 dagen opzitten, wat een tempo.
Stille binnen wegen.
Fantastisch terras in lagen zoals wij dat bij de Rechensee aantroffen.
Vanuit het restaurant zag ik dat de verdronken stad, waarvan de toren nog boven het water uitstak niet langs onze route lag, zoals Leo al gezegd had, dus dan toch maar de andere route, want die toren wil ik wel vastleggen.
Alpenweide, bloemetjes en bijzondere hekjes.
Doorkijkjes naar berg en kerk, je kon er niet genoeg van krijgen. Gelukkig gingen we bergafwaarts dus kms maakten we wel.
Bijzondere huisjes, met houtsnijwerk.
Een huis met een kruis.
En dan opeens voor een nog goed gebleven oude Middeleeuwse stad met muren, poorten, bruggen ed. Fantastische sfeer, wel erg toeristisch.
Hier ontmoetten we Ronnie.
Ronnie heet onze Belg. Alie vroeg het hem, want wij hadden ons blogspot aan hem doorgegeven, wij zouden hem dan vermelden. Weer later vertelde hij dat hij Ronnie d'Hondt heette. Hij vroeg of hij hij het op moest schrijven, maar Alie wist het al direct goed te spellen. "Tja", was het. "Zeker ook in het onderwijs gezeten. Mijn vrouw zit ook in het onderwijs." Nou ja, antwoordde Alie, gewoon een goed taalgevoel hebben. Later in Merano kwamen we elkaar weer tegen en gaf hij ons een hand. Hij vond het fijn met ons zo af en toe opgetrokken te zijn. Ging bij een patatkraam of zoiets wat eten kopen. Wij vonden bij Biene een heerlijk onderkomen en hebben tot 11 uur buiten gezeten. De wind was helemaal weg. Het werd een beetje licht drukkend. Zou het weer gaan onweren vannacht? Net als gisteren? De wolken schuiven in elkaar. De knipperende lichten van de vliegtuigen zijn niet meer te zien. Alleen het licht van de automatische tuinbeveiliging gaat om de tien tot twaalf seconden aan. In de verte is het ruisen van de banden van de enkele passerende auto's nog te horen en daartussendoor het spuitende geluid van de sproeiers in de fruitboomgaarden, waar we vandaag regelmatig onderdoor reden en even lekker een opfrissertje kregen. De kat loopt over het pad van de oprit van het huis net tussen de automatische lichtbeveiliging waardoor die ongestoord op jacht kan gaan.
De gratis verkoeling van de spuitinstallaties.
Fruit langs de weg gekocht, en heerlijk sap gedronken.
Voort ging het, stad na stad. Dorp na dorp.
Uiteindelijk kwamen we bij Merano uit, daar nog een steile afdaling, waarbij Ronnie bijna met mij in botsing kwam. Ik remde af, hij moest uitwijken en de mobielbellende Duitse wielrenner gaf weinig ruimte.
Daarna op zoek naar een overnachting die we redelijk snel langs de weg vonden. Eenvoudig doch goed Italiaans gegeten.
De vrouw des huizes wist ons een goed restaurant te wijzen, de winkel was om de hoek, dus het ontbijt ook geregeld en een flesje wijn om te vieren dat we Italië hebben bereikt.
Gästhaus - Casa Biene, fam. Hofer-Gamper I-309012 Meran/Merano, Romstr. 219 Via Roma, tel. 0039 0473 239494, mobiel 3336043252
Erwin@erwinhofer.info www.haus biene.it
Location:Merano huis Biene
Geen opmerkingen:
Een reactie posten