Voordat we daar waren nog even om Vaticaanstad heen gefietst, wat een klim, mooie afdaling en St.Pieter vanuit een andere hoek kunnen fotograferen.
Geeft voldoening er nu te zijn. Nu uithijgen op het bed van het hotel en dat was nog een hele toer om daar te komen. In Rome fietsen is een kunst heb ik al gemerkt, alles eenrichtingsverkeer en je blijft alsmaar optrekken, versnellen, klimmen dalen, de bussen halen je rechts in, omdat er een busbaan is. Niet te doen. Gelukkig de fiets kunnen stallen en nu eerst douchen, genieten van Rome. We hebben al een klein voorproefje gehad. St. Pietersplein, Trevifonteinen, Spaanse trappen en mogelijk nog meer gezien, maar weer vergeten of nog niet herkend.
Bij de Trevifontein een ijsje gegeten, wat een prijzen vragen ze er voor, was wel anders in Bovagna.
De weg hier naar toe was weer zwaar, gelukkig op tijd weggegaan en voordat het te warm werd hadden we het zwaarste deel erop zitten. In Morlupo koffie gedronken. Wat een balkonnetjes hebben ze daar in de oude stad. Waarschijnlijk zijn de mensen er dolgelukkig mee. Een oudere man zag dat ik dat fotografeerde en vertelde dat zij die balkonnetjes een billenbad noemen. Zo klein zijn ze. Was er warm, een groot deel van het dal had in brand gestaan smeulde nog na, de helicopter vloog rondjes, de brandweer was paraat.
Redelijk vroeg vertrokken, we waren de enige gasten in een groot hotel, heel vreemd, de manager lag op de bank in de hal nog te slapen en toen wij de lift uit stapten schrok hij wakker. Ging gelijk aan het werk voor een ontbijtje. Simpel, croissant met chocolade uit een zakje, jam, toastbeschuit en dat was het.
We hebben genoeg kunnen eten om de tocht aan te vangen. Leek wel alsof we werden tegengehouden.
Wind tegen en langzaam schuin omhoog. Rome stuurde ons terug leek het wel.
Na de binnenwegen gevonden te hebben, vooral lastig bij Prima Porta, daar gingen we onder en over viaducten, langs de snel weg, door een tunnel, weer terug, wegafsluiting en nu....gelukkig zijn we eruitgekomen met vragen en gokken.
De mist hing nog voor de bergen en frisse ochtend met wind, voelde goed aan.
Mariabeeldje op de parkeerplaats van het hotel met een rozenkrans van stenen.
Onderweg weer mooie plaatjes kunnen schieten van landschap, cactussen en meer. De klimmetjes waren wat langer en minder steil en de afdalingen waren ook langer. En dat scheelde. Alie zei op een gegeven moment dat we nog 30 km moesten en dan hoefde ik niet meer om te kijken of ze er al aan kwam. Soms reed ik dan een beetje midden op de weg en dat vond ze niet fijn om te zien. Ze had het er toch al niet zo op dat ik steeds maar achterom keek, maar dan keek ik ook of het gebied vanaf die kant mooi voor een foto was.
Tja en dan nader je het einddoel of moet ik zeggen, de plaats waar de weg naartoe heeft geleid, immers alle wegen leiden naar Rome. Maar hebben we ook ontmoet wat we hadden verwacht?
In zekere zin, de ontmoeting in Nederland om te beginnen Tiel, we wilden daar zeker langs gaan, de ontmoetingen in Duitsland, de kleine gemoedelijke plaatsjes, de vriendelijke mensen, onze fietscollega's ieder op weg naar hun eigen bestemming met hun verhalen, soms om aanspraak te hebben en soms om informatie te verkrijgen. Tussen sommige fietsers groeide gelijk een band, met het Duitse echtpaar waarvan de vrouw op een electrische fiets reed en hij niet. Samen vierden ze hun 30e huwelijksjaar en plukte onderweg een bloem. Grappend elke dag een bloem voor je vrouw plukken is mijn geheim. Later corrigeerde hij dat door te zeggen dat het hun jubileumsdag was. We hebben ze nog een paar keer en passant ontmoet, je kon merken dat ze het jammer vonden dat we een andere route volgden. Aan de voet van de Reschenpas kwamen we ze uitpuffend tegen, terwijl wij net fris aan de dag begonnen. Dan te denken aan het heerlijke eten en drinken, een beetje Bourgondisch zijn we toch wel. De verrassende overnachtingen, de wegen langs de Rur, de Rijn, Bodensee en meer, de vakwerkhuizen, de barokkerken. Oostenrijk een feest van herkennnig maar nu anders, langs de binnenwegen, wist niet dat er nog zoveel wegen waren en dat er zoveel schoonheid achter die wegen verborgen ging, het leek ons altijd ommogelijk dat er überhaubt nog een weg was.
De bergen, genieten van de Alpen, heel wat anders dan de bergen in Italië. Het begon voorspoedig in Italië. Eigenlijk verleidelijk goed. Alleen maar afdalen. Dit moet genieten zijn als de fruitbomen in bloei staan.
Maar toen. Dat er geklommen moest worden hebben we wel geweten, dat was afzien. De ontmoeting in Verona met de oudere dames, de fietsenmaker die verlegen was met het plotselinge aanbod om een serieuze fietsreparatie uit te voeren. Zo eerlijk als hij was gaf hij toe, dat hij dit niet aankon, hij had niet zulke wielen op voorraad maar wel een collega verderop.
De ontmoetingen met onszelf, de pijn die je doorstaat. Het doorzettingsvermogen is voor ons sportmensen wel een normaal gegeven, maar soms ontkom je er niet aan, dat je zadel, je handen, de afstand of het kraken van je fiets je begint te storen en wat dan. Samen sloegen we er ons doorheen, even wat extra rust, dan weer achter elkaar rijden of verkoeling zoeken in de Rijn, of een lemonsoda.
Gaan we nog wel of gaan we niet meer verder, gaan we nog op zoek naar een leuk adres, pakken we die berg ook nog of maken we het ons gemakkelijk en kiezen we voor dit dure hotel?
En zo kunnen we door blijven gaan. Vandaag zomaar uit het niets krijgen we een leuk enthousiast gesprek met een Amerikaans echtpaar, die in hetzelfde restaurant eten. Wij vertelden dat we naar Rome gefietst waren en lieten onze witte handen zien. Dat werd direct herkend, want hij had in Amerika 9 weken gefietst van kust tot just. Hij vertelde over zijn avontuur in Amerika en het fietsen, wij over onze ervaringen. Zij hebben een uitwisseling met vrienden in Wenen, Amsterdam en Florida.
We zouden zo weer opnieuw kunnen verhalen, maar er is nu toch een eind aangekomen. Morgen Rome bekijken.
Was het anders dan vorig jaar? Ja zeker, ook het aankomen op het plein heel anders, veel anoniemer, logisch ook. De sfeer is anders, dit is een grote stad met heel veel drukte.
Wat wel hetzelfde is, is dat wij elkaar perfect aanvoelen op zulke ondernemingen, elkaar niet in de weg zitten. Doet toch ook weer denken aan onze jonge jaren als begeleiders bij de Nederlandse skivereniging, toen moesten we ook van alles onderenemen en organiseren, dat liep als vanzelf. Of samen surfen, we zijn doemensen, heerlijk, maar dit fietsavontuur is nu even over.
Leuk dat jullie ons volgden. Wat we volgend jaar gaan doen weten we nog niet. Eerst dit verwerken..,
Nu onze belevenissen in de sstad Rome. Vandaag ben ik jarig. Geen ontbijt op bed, maar wel een gezellige dag er van maken.
Uitzicht vanuit hotelkamer
Location:Hotel Fiume, Rome
Geen opmerkingen:
Een reactie posten